Dyslipidemia aterogenna

laboratorium Ten typ zaburzeń lipidowych spotyka się u osób otyłych z zespołem metabolicznym i chorych na cukrzycę typu 2. Główną rolę w powstawaniu dyslipidemii aterogennej odgrywa insulinooporność. Klinicznie dyslipidemia aterogenna nie daje żadnych typowych objawów, które mogłyby wskazywać na to zaburzenie. Chorzy zwykle mają nadwagę lub są otyli. W lipidogramie stwierdza się typowe zmiany: podwyższone stężenie TG i HDL-C. Występuje również podwyższone stężenie małych, gęstych lipoprotein LDL, ale w rutynowej praktyce klinicznej raczej nie są one oznaczane. Niekiedy zwiększone jest również stężenie cholesterolu LDL, co wskazuje na występowanie hiperdyslipidemii mieszanej.

Dyslipidemia może towarzyszyć również wielu innym chorobom. Wśród nich wymienia się niedoczynności tarczycy, alkoholizm, żółtaczkę zastoinową, pierwotną marskość wątroby, przewlekłą chorobę nerek, szpiczaka mnogiego, jadłowstręt psychiczny, bulimię, lipodystrofię. Zaburzenia lipidowe mogą pojawić się również podczas stosowania leków takich jak moczopędne leki tiazydowych, kortykosteroidy i inne leki hormonalne, cyklosporyna, retinoidy i inhibitory proteazy.

W postępowaniu terapeutycznym dąży się do zmniejszenia stężenia LDL i obniżenia stężenia TG i HDL-C do wartości referencyjnych. Podstawą leczenia jest modyfikacja stylu życia. Wprowadza się modyfikacje diety i wysiłek fizyczny, co ma na celu redukcję masy ciała. Chorym zaleca się ograniczenie spożycia nasyconych kwasów tłuszczowych, cholesterolu i łatwo przyswajalnych cukrów prostych, natomiast wzbogacenie diety w wielonienasycone kwasy tłuszczowe omega-3. Z diety eliminuje się również alkohol w celu zmniejszenia stężenia trójglicerydów. W leczeniu farmakologicznym podaje się pacjentom statyny, fibraty oraz ewentualnie kwas nikotynowy i jego pochodne.

Musisz mieć włączone javascript, aby wyświetlać komentarze.